พุทธประวัติ

พระพุทธศาสนามีแหล่งกำเนิดอยู่ในดินแดนที่รู้จักกันในครั้งพุทธกาลว่า "ชมพูทวีป" อันได้แก่ ทวีปที่มีลักษณะสันฐานคล้ายใบชมพูหรือใบหว้า ในปัจจุบันชมพูทวีปมีฐานะเป็นเพียงอนุทวีป (Subcontinent) แห่งเอเชียใต้ กระกอบด้วยดินแดนของประเทศอินเดีย ปากีสถาน เนปาล และบังคลาเทศ แต่ในครั้งพุทธกาล ภาคพื้นชมพูทวีปถูกแบ่งย่อยเป็นประเทศใหญ่น้อย ซึ่งเรียกว่า รัฐ หรือแคว้นจำนวนไม่น้อยกว่า ๒๑ แคว้น เฉพาะแคว้นมหาอำนาจในสมัยนั้นมี ๔ แคว้น คือ มคธ โกศล วังสะ และอวันตี ในภูมิภาคเหนือของชมถูทวีป อันเป็นดินแดนรอยต่อระหว่างอินเดีย และเนปาลในปัจจุบันมีแคว้นเล็กหนึ่งชื่อว่า สักกชนบท เป็นดินแดนของชนชาติผู้เรียกตนเองว่า ศากยะ พระราชาผู้ปกครองแคว้นนี้ในครั้งนั้นมีพระนามว่า พระเจ้าสุทโธทนะ พระองค์มีชื่อโคตรหรือสกุลว่า โคตมะ บางครั้งมีผู้เรียกพระองค์ด้วยพระนามเต็มว่า พระเจ้าสุทโธทนะ โคตมะ ราชสำนักของพระองค์ตั้งอยู่ในเมืองหลวงชื่อว่า กรุงกบิลพัสดุ์